En toen was het stil…

Mijn laatste bericht op mijn socials was: for some moments in life there are no words. Ik had ook echt geen woorden meer, ze waren weg en verdrongen door een emotie-explosie van verdriet, schuld en radeloosheid. De dag voor mijn laatste bericht zie ik nu nog in brokken voor me. Rennend naar de receptie omdat het ziekenhuis aan de lijn hing. Herrie in en uit mijn hoofd en lichaam, al schakelend om familie te informeren en door te pakken. De autorit naar het ziekenhuis met mijn collega-vriend, een baken van rust en doortastendheid. Het telefoontje van het ziekenhuis tijdens de rit. Ongeloof. De serene rust in de kamer. Mijn vader.

Voor iedereen die een dierbare heeft verloren weet wat daarna komt. Het bellen, het regelen, het informeren, geschokte reacties incasseren, uitvaart regelen, kaart, tekst, muziek. Als ik niet in de regelmodus zat voelde ik me duf en dof. Watten in mijn hoofd. 

Vervloeking
Ik zat net in zo’n goede flow, zowel professioneel, sociaal als met mijzelf. En dan BAM, alles staat stil en je bent gevangen door de omstandigheden en emoties. Soms vervloek ik mezelf, want als ik naar mijn AMBITIE!-ik luister dan weet ik wat ik moet doen. Ik moet aandacht schenken aan mezelf, want ik heb behoefte aan stilte, zingeving en terugtrekken en al mijn energie moet even bij mij blijven en is niet voor een ander. En zo kan ik de andere letters van mijn AMBITIE!-filosofie wel uitschrijven, maar you get the point. 
Weten is alleen heel anders dan daadwerkelijk doen. 

Interne rem
De eerste week leefde ik in een complete en kleine bubbel. De bubbel wordt steeds ietsje groter. Ik kan steeds meer activiteiten en mensen om me heen verdragen. Mijn interne rem, weten wanneer ik moet stoppen, is nog niet zo goed ontwikkeld. Mijn rem is al vele malen beter dan voorgaande jaren, maar objectief kijken naar mezelf in deze staat kan ik nog niet zo goed. Daarom ben ik enorm blij met de hulp van m’n ‘loog, ‘paat en mijn inner circle; mijn externe remmen.

Zelfs mijn vermogen om hulp te vragen en te aanvaarden is verbeterd. Natuurlijk nog steeds niet optimaal, want dat botst met mijn streven naar autonomiteit en alles zelf willen/moeten doen. Maar toch, ik zie een verbeterslag. 

Ruimte
Wat ik ook enorm bijzonder vind aan deze periode is dat mensen daadwerkelijk verdrietig, meelevend en geïnteresseerd zijn. Dat vind ik altijd weer een mooie ontdekking. Familie die mooie woorden zeggen en vrienden die van heinde en ver naar je toe komen om een knuffel te geven. Liefde. 
Ook de pauze die ik krijg van mijn werk en opdrachtgevers raakt mij diep. Het geeft mij een gevoel van ruimte en vooral dankbaarheid. 

Lichtpuntjes
In de tussentijd begin ik weer wat meer ruimte te krijgen en heb ik mooie dingen in het verschiet. Eindpresentaties van studenten en diploma-uitreiking, weekendjes weg, een boekpresentatie die ik naar september heb verplaatst, een promotievideo van een opdrachtgever waarin ik figureer op de nationale televisie (!) en nog een dingetje waar ik nu nog niks over mag zeggen… ssssst…

Radiostilte
Wat ik vooral wil zeggen met dit stukje tekst is dat ik er ben, maar ik duik soms nog even onder. Soms zie je een ‘like’ van mij en reageer ik op je berichtje, soms ook even niet. Niet omdat ik het niet waardevol vind, maar omdat ik het even niet kan. Wat ik dan wel kan is radiostilte en onder m’n dekentje liggen. Ik pak even de ruimte die mijn vader me altijd gaf. Ruimte om te worden wie ik ben. 

Young ones
Ik word vaak omschreven als positief en enthousiast en dat ben ik ook, maar er zit nu even een laag verdriet overheen. Maar toch, ook nu wil ik het positieve proberen te zien. Zo ook mijn laatste boodschap en muzieknummer aan het einde van de uitvaart van mijn vader: 

Geniet nu, er is geen garantie voor een morgen. 
Leef vandaag, maak mooie herinneringen, want we zijn nu nog jong.